Eğer 2. çocuğunuza hamileyseniz, hamilelik nasıl geçiyor anlamıyorsunuz. Birinci hamilelikteki ekstra hassasiyet olmuyor; büyük çocuğunuzu kucağınıza da kaldırıyorsunuz, kumlarda da yuvarlanıyorsunuz, yerlerde araba gezdiriyor, evcilik oynuyorsunuz… Dinlenmeye vaktiniz olmuyor gerçekten…

Bu şekilde göz açıp kapayıncaya kadar geçen hamilelik sürecinin sonrasında 38. haftaya gelmiştik. Arda (büyük oğlum) normal doğumla dünyaya geldiği için herşey yolunda giderse Alp’i de normal doğumla dünyaya getirmek istiyordum. Bir yandan da Arda’nın doğumu zaten çok kolay olduğu için ve ikinci çocukların birinciye göre daha kolay olduğunun söylenmesinden dolayı da hastaneye yetişememe durumu olur mu diye de korkuyordum. Trafik saatine denk gelir falan… Doktorumuza söylediğimde suni sancı ile başlatmayı önermişti ama bunu da ben pek istemedim. En azından 40. haftaya kadar beklerim, sonrasında belki düşünebilirdim…

Tam da 38. hafta dolduğunda, gündüz bütün gün Caddebostan sahilde, kumların arasında yerlerde Arda’yla vakit geçirdikten sonra akşam ablamlara gitmiştik yemeğe. Arda da giderken yolda saat 5 gibi uyumuştu ve orda uyandıramamıştık. Yemek sonrası eteğim hafif ıslandı; acaba suyum mu geldi diye düşündüm ama su öyle azıcık gelen birşey değilmiş. Doktorumu aradığımda da takip edelim dedi. Akşam 10:30 gibi eve döndük. Yolda giderken eşime söyledim, heyecanlı bir akşam yaşayabiliriz diye 🙂 Heyecanlandı o da tabi 🙂 Bende de hafif hafif sancılar hissedilmeye başladı.

Eve geldiğimizde de Arda uyanmasın mı 🙂 Akşam 5te uyuyan çocu 11’e kadar uyursa sonra gece tekrar nasıl uyutabiliriz :)) Annem bizde kalıyordu… Eğer gece doğum olursa annem Arda’yla kalacaktı, Arda ertesi gün bizim yanımıza gelicekti. Tabi gecenin 11-12sinde Arda uyanık olunca bütün planlar bozuldu. Arda uyumadan evden nasıl çıkacaktık? Benim sancılarım artık iyice belirginleşmeye başladı. Bu doğum kesin bu gece olacaktı 🙂

Arda biraz oyun oynayıp çizgifilm izledikten sonra kitap okuyup uyumak için ikna ettim… Sancılarım da artmıştı. Bi yandan sancılar geliyor, bir yandan “Yavru Ahtapot Olmak Çok Zor” kitabını okuyordum… Neyse ki sancıların en şiddetli anı değildi tabi ama sancılar sıklaşmaya da başlamıştı, belli ki çok da fazla zamanımız yoktu.

Arda uyur uyumaz çıktık yola… Hastaneye 15 dakika mesafedeydik, gece olduğu için trafik de yoktu. Eşim çok stresliydi tabi. Yol uzadıkça uzadı. Benim sancılarım dayanılmaz noktaya yaklaşıyordu. Neyse ki sancı biter bitmez sanki hiçbirşey olmamış gibi rahatlıyorsunuz. Ta ki yeni sancı başlayana kadar.

Hastaneye gider gitmez doğum odasına gittik. Şansımıza hastanede başka doğum yoktu, direk doğum odasına aldılar. (Kadıköy Acıbadem’de oldu doğum, normalde sancı odası ve doğum odası ayrıymış sanırım). Kendi doktorum hastane doktoru değildi, ama burada sürekli doğum yaptıran bir doktor olduğu için ekibi de tanıyordu. Hemen doktoruma haber verdiler. O da sağolsun 10cm açıklık olana kadar gelmedi 🙂

Hastaneye gittiğimizde zaten 5-6 cm açıklık vardı. Biran önce epidural vermelerini istiyordum ama kan testi yaptılar, sonucunu bekliyorlardı. Süre uzadıkça uzadı. Ben artık dayanamıyordum. Bi yandan kendime söyleniyordum (ne işim var normal doğum yapıyorum diye) bi yandan da herşeye sinirleniyordum 🙂  Neyse ki epidurali verdikten sonra rahatladım…

Epidural sonrası hiç bir sancı hissetmiyorsunuz, nst aletinden bakıyorsunuz sadece şuan sancım bu kadarmış diye…. NST’den gördüğümüz kadarıyla bi ara sancı çok azaldı, o sırada doktorum da geldi. Hızlandırmak için suni sancı verdi. Ben zaten epidural aldığım için onun da hiçbir negatif etkisini görmedim. Kısa bir süre sonra da açıklık 10cm’e ulaştığında doğuma başlayacağımızı söyledi.

Doğum sırasındaki baskı, sancıdan farklı bir his. Epidural almış olsanız da doğum baskısını hissediyorsunuz. Doktorumuzun da desteği ile bir kaç ıkınma sonrası Alp’i kucağıma aldım. 5 dakika sürmemiştir doğum… 12 gibi hastaneye geldik, 03:38’de Alp doğdu… 1. doğumumda doğum sonrası plasentanın doğurtulması denen süreç çok sancılı geçmişti, bu sefer hiç bir sıkıntı yaşamadım…

Normal doğum olduğu için hemen sonrasında kendime geldim tabi… Artık yeni macera bizi bekliyordu… Özlenen bebek kokusunun yanında unutulan gece kalkışları, uyutma çabaları, iki çocuk, kıskançlık ve ilişki yönetimi, sürekli bir yetişememe halleri…