Bebeğini emzirmiş olan şanslı annelerdenim. Evde, dışarıda, tatilde her yerde emzirdim 🙂 Hem de tam 21 ay 🙂

Emzirmenin anne ve bebek arasında özel bir bağ kurduğuna inanıyorum, emzirmekten keyif de alırdım ama öyle emzirme aşığı olmadım (Bazı anneler çok sever ya öyle bir durumda değildim). Zaten bana ilk 1 sene sorsaydınız ne zamana kadar emzirmeyi düşünüyorsun diye, 12 aya kadar derdim. Güvendiğim birkaç çocuk doktoru da 12 aya kadar emzirmek yeterli demişti zaten. Çocuk büyüdükçe hem emzirmeyi bırakmanın daha zorlaşacağını düşünüyordum, hem de kocaman çocukların sürekli annelerin memelerine yapışmaları çok da hoşuma gitmiyordu …

Tabi öyle uzaktan konuşmak kolaydı… Neyse Arda 12 aylık oldu. Emmeyi her zaman seven bir çocuktu ama öyle aşırı düşkünlüğü de yoktu. Zaten yemek konusunda sıkıntılı, en azından meme emiyor diye kendimi avutarak birkaç ay daha emmesinde sakınca yok dedim. Çevremdekiler de 14-15 aylık olana kadar emzir ondan sonra çok bilinçleniyor, o zaman bırakırsın dediler. Sanırım benim de bırakasım ve bırakmaya enerjim yoktu, zaman bir şekilde geçti.

16 aylık falandı sanırım, doktor kontrolüne gittiğimizde.. Artık emzirmeyi bırakmayı düşünüyorum dediğimde doktorumuz hastalık dönemi şuanda şimdiye kadar idare etmişsin 3-4 ay daha emzir bence dedi. Zaten çok sık emzirmiyordum; sabah uyandığında emziriyordum bir de akşam eve gelince… En büyük keyfi; üstümü değiştirmeme, elimi yıkamama bile izin vermezdi; beni emzirme koltuğuna götürür cok cok cok emerdi. Ama nasıl keyif… Kafamı başka tarafa cevirsem eliyle ona doğru çevirir ona bakmamı isterdi J

Ve asıl sorun GECE’leri… Daha 3-4 aylıktı; geceleri sadece 1 kere falan uyanırdı. Sanırım 1 yaşından sonra dişlerin yoğun çıkma döneminde o uykular bir bozuldu. Geceleri o kadar sık uyanmaya başladı ki… Uyandığında da emziriyordum tabi (evet, ne yazık ki geceleri emmeyi bırakmamıştım, yaptığım en büyük hatalardan…) Ve gece kesinlikle emmeden uyumuyordu ve beni istiyordu sadece… 1,5 senedir bir kere bile kesintisiz uyumamıştm ve son dönemde bu geceleri uyanma olayı beni iyice yormaya başlamıştı… Artık enerjim kalmadığı için de emzirmeyi bırakmaya cesaret edemiyordum. Gece uyandığında n’apıcaktım? Emmeden uyuması mümkün değil diye düşünüyordum.

Derken 18 aylık oldu… Dedim artık bırakmam lazım. Konuştum Arda’yla… Ne kadar anladı ne kadar ciddiye aldı bilmiyorum ama artık büyüdüğünü, küçük bebeklerin meme emdiğini, onun artık memeyi bırakması gerektiğini anlattım. O akşam ilk yatarken sanki beni anlamış gibi meme emmek istemedi. Kucağımda, dolaşarak uyuttum.  Gece 12ye kadar he uyandığında (9 gibi uyuyup 12ye kadar en az 5 kere uyanıyor bu arada) ağladı çok, ama direndim , konuşup kucağımda dolaşıp uyuttum. Ama 12’den sonra artık benim de enerjim kalmıyordu. Tekrar emzirmeye başlıyordum. (biliyorum bunu yapmamam lazımdı ama gerçekten yorucu bir durum)

Sonra bir müddet sistem böyle devam etti. Arda gündüzleri ve akşamları hiç emmedi. (Tabi bu arada gündüzleri de emmek istiyordu ama bir şekilde unutturmaya çalışıyordum) Gece de emmeden uyuyordu ama 12den sonra emziriyordum. Bu durumda hem geceleri daha da fazla uyanmaya başladı (15 dakikada bir uyandığı oluyordu L, muhtemelen süt de artık pek kalmadığı için onu uyutmaya yetmiyor, kısa sürede tekrar uyanıyordu)

Sonra yavaş yavaş bu kuralları da delmeye başladık. Ay bu akşam pek bir şey yemedi bari meme emsin, yok hadi meme emmek istiyor zorlamıyım. Derken baktım başa dönüyoruz. Ve çocuğa da aslında daha büyük zarar veriyoruz, tutarsız davranıyoruz. Önce emzirmiycem diyorsun sonra bazen emziriyorsun. O da sürekli şansını denemeye başlıyor tabi…

Tam 21 ayını doldurduğu gün, bu böyle olmayacak dedim ve emzirmeyi o gece bıraktım. Evet enerjim yoktu ama bu gidişle hiç olmayacaktı, emmek için gece defalarca uyanıyordu. Yine konuştum ve bu sefer kesin kararlıydım. Bi yandan da kendi kendime “canım oğlum, hayatı boyunca -21 aydır J- emdi. Bu onun hayatında önemli bir gün, ona karşı anlayışlı olmalıyım” diyordum. Çünkü insan gecenin 3ünde 28. Kez uyandığında çok anlayışlı olmayabiliyor J Beklediğimden kolay geçti aslında. Her uyandığında kucağımda gezdirerek uyuttum. Ağladı tabiyki çok; ama sanırım o da kabullenmişti artık. 2-3 gece böyle sürdü, sonra kabullendi. Birkaç hafta boyunca emmek istedi ara ara. Suratında muzip bir ifadeyle, “Hadi anne yaa” der gibi şansını denedi…

3 günden sonra enteresan bir şekilde gece uykuları da düzelmeye başladı. Normalde 9, 9:30 gibi uyur. 12ye kadar defalarca uyanır, ben ya da babası her seferinde uyutmaya çalışır, 12den sonra da zaten yanımıza alırdık. 3. Geceydi sanırım, Arda gece 1’e kadar hiç uyanmadı ve İNANAMADIM. Gece insana vakit kalıyormuş demek dedik, öteki türlü akşam onu uyutmaya çalışmakla geçiyordu…

Şimdi 22. Aydayız, uykuları oldukça düzeldi. Gündüz uykularında genellikle kesintisiz uyuyor. Geceleri de 12ye kadar kesintisiz uyuyup sonra 12de yanımıza alınca sabaha kadar genelde kesintisiz (bazen uyanıyor ama genelde elimi tutup sağa sola dönüp uyuyor) uyuyor. Bu bizim için bir mucize… Meme emmeyi bırakınca uykuları düzelir diyorlardı, bu kadarını tahmin edemezdim.

Heee, bir de yemek konusu… Memeyi bıraktıktan sonra iştahı da açıldı gerçekten… O anlamda da pozitif etkisini çok gördük…

P.S. Bu arada farkettim ki hiç emzirirken fotoğraf çekmemişiz 😦